AL­LAH’A İMAN

​

Ab­dul­lah ile Ha­bi­be kar­deş­ti­ler. Şeh­rin ke­nar ma­hal­le­sin­de bir apart­ma­nın ikin­ci ka­tında otu­ru­yor­lar­dı. Ab­dul­lah be­şin­ci, Ha­bi­be ise dör­dün­cü sı­nı­fa gi­di­yor­du. An­ne ve ba­bala­rı ça­lı­şı­yor­du. Ev­de on­la­ra ba­ba­an­ne­le­ri ba­kı­yor­du. Ço­cuk­lar ba­ba­an­ne­le­ri­ni çok se­viyor­lar­dı. Ba­ba­an­ne­le­ri te­miz yüz­lü, ken­di hâ­lin­de, ab­des­tin­de na­ma­zın­da se­vim­li bi­ri­y­di. An­ne ve ba­ba ça­lış­tık­la­rı için ço­cuk­la­rıy­la ye­te­rin­ce il­gi­le­ne­mi­yor­lar­dı. Ba­ba­an­ne­le­ri elinden gel­di­ği ka­dar on­la­ra yar­dım­cı ol­ma­ya ça­lı­şı­yor­du. Ço­cuk­lar, öğ­le­yin okul­dan ge­lin­ce ye­mek­le­ri­ni yer­ler, ders­le­ri­ne ça­lı­şır­lar ve oyun oy­na­ma­ya çı­kar­lar­dı. Yi­ne böy­le bir gün dı­şa­rı­ya oyun oy­na­ma­ya çık­tı­lar. Ev­le­ri­nin ya­kın­la­rın­da­ki ço­cuk bah­çe­sin­de oyu­na dal­dı­lar. Ha­bi­be, kı­zak­tan ka­yar­ken ani­den den­ge­si­ni kay­be­de­rek düş­ tü. Ağ­la­ma­ya baş­la­dı. Ab­dul­lah da onu sus­tur­ma­ya ça­lı­şı­yor­du. O an­da be­yaz sa­kal­lı bir de­de yan­la­rı­na yak­la­şa­rak da­ha dik­kat­li, ya­vaş ve ace­le et­me­den oy­na­ma­la­rı­nı söy­le­di.

Ha­bi­be’ye:

— Se­nin adın ne­dir ci­ci kızım, di­ye sor­du.

O da:

— Ha­bi­be, de­de­ci­ğim, di­ye ya­nıt ver­di.

— Ya kar­de­şi­nin adı ne­dir?

Ha­bi­be:

— Onun­ki de Ab­dul­lah, de­di.

— İki­ni­zin de adı çok gü­zel. Ha­bi­be se­vim­li, sev­gi­li; Ab­dul­lah da Al­lah’ın ku­lu an­la­mı­ na ge­li­yor. Böy­le­ce ko­nuş­ma­ya baş­la­dı­lar. Ab­dul­lah, de­de­ye:

— Siz bi­raz ön­ce be­nim adı­mın çok gü­zel ol­du­ğu­nu, Al­lah’ın ku­lu an­la­mı­na gel­di­ği­ni söy­le­di­niz. De­de bi­ze Al­lah hak­kın­da bil­gi ve­rir mi­si­niz? Al­lah kor­ku­la­cak bi­ri­si mi? Bil­di­ ğim ka­da­rıy­la ima­nın şart­la­rın­dan bi­rin­ci­si de Al­lah’a iman, dedi. Be­yaz sa­kal­lı te­miz yüz­lü ih­ti­yar:

— Evet yavru­la­rım. Söy­le­di­ği­niz gi­bi ima­nın şart­la­rı var­dır. Her Müs­lü­ma­nın bun­la­rı bil­me­si ge­re­kir. Ma­dem­ki Al­lah’ı sor­du­nuz, siz­le­re bu ko­nu­yu bil­di­ğim ka­da­rıy­la an­lat­ma­ya ça­lı­şa­yım. Müs­lü­man ola­rak biz­ler Al­lah’a ina­nı­rız. Al­lah var­dır ve bir­dir. Eşi, ben­ze­ri ve den­gi yok­tur. Doğ­urma­mış ve do­ğma­mış­tır. Her şe­yi yok­tan var eden odur. Gök­yü­zü, yeryü­zü ve bun­lar ara­sın­da­ki her şe­yi o ya­rat­mış­tır. Onun baş­lan­gı­cı ve so­nu yok­tur. Al­lah’tan baş­ka tan­rı yok­tur. O, ya­ra­tık­la­rı­na kar­şı mer­ha­met­li ve ba­ğış­la­yı­cı­dır. Gü­nah iş­le­yen­le­rin töv­be­si­ni ka­bul eder. Müs­lü­man ola­rak ona iba­det eder ve on­dan yar­dım di­le­riz. Biz, Al­lah’ı gö­re­me­yiz. Fa­kat o, bi­zi her yer­de ve her za­man gö­rür. Evet yav­ru­la­rım! Biz ona ina­nı­yo­ruz. Onu gö­rü­yor­muş­ça­sı­na iba­det edi­yo­ruz. Onu çok se­vi­yo­ruz. Hay­di kü­çük yav­ru­la­rım ak­şam ol­mak üze­re, si­zi ev­den me­rak eder­ler. İyi ak­şam­lar ço­cuk­lar.

— İyi ak­şam­lar de­de­ci­ğim, di­ye­rek çocuklar ev­le­ri­nin yo­lu­nu tut­tu­lar. İki­si de o ge­ce de­de­nin an­lat­tık­la­rı­nı dü­şü­ne­rek uyu­du­lar.

​

​

​

 

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

Ömer KA­RA­KA­YA Di­ya­net İş­le­ri Baş­kan­lı­ğı Ya­yın­la­rı, s. 11.

(Ye­ni­den dü­zen­len­miş­tir.)

​

​

​

                                                                                                  MU­RAT SORULARINA CEVAP ARIYOR

 

Her yaz ol­du­ğu gi­bi bu yaz ta­ti­lin­de de kar­deş­le­rim ve ben, de­de­min ya­nı­na kö­ye git­tik. De­dem hem bah­çe­de ça­lı­şı­yor hem de çe­şit çe­şit ki­tap­lar oku­yor ve bil­dik­le­ri­ni bi­zim­le payla­şı­yor­du. Bu sa­bah bah­çe­ye gi­der­ken de­dem­e, Al­lah’ın var­lı­ğı, bir­li­ği ve sıfatları ko­nu­sun­da sohbet ettik. Sohbet esnasında dedeme: Allah’ın varlığını düşünerek aklımla bulabilir miyim? diye sordum. De­dem bu­na çok mem­nun ol­du ve ba­na dö­ne­rek;

Dedem:

— Evet oğ­lum, bi­raz dü­şü­nür ve için­de ya­şa­dı­ğın Dün­ya’yı

göz­lem­ler­sen Allah’ın var olduğu bilgisine ak­lın­la ula­şa­bi­lir-

­sin. İn­san akıl­lı bir var­lık­tır. Bu ne­den­le di­ğer can­lı­lar­dan fark­lı

ola­rak dü­şü­ne­bil­me, olay­lar ara­sın­da bağ­lan­tı­lar ku­ra­bil­me

im­kâ­nı­na sa­hip­tir. Evrendeki varlıklar üzerinde düşündüğü-

müzle ya­şa­dı­ğı­mız dün­ya­nın ve biz in­san­la­rın te­sadü­fen var

ola­ma­ya­ca­ğı­nı an­la­mak­ta zor­luk çek­mi­yo­ruz.

 Kul­lan­dı­ğı­mız en ba­sit bir araç ge­reç­ten, bir sa­nat ese­ri­ne

ka­dar her şe­yin bi­ri­le­ri­nin ça­lış­ma­sıy­la or­ta­ya çık­tı­ğı­nı ve

ken­dili­ğin­den ola­ma­ya­ca­ğı­nı bi­li­yo­ruz. Ak­lı­mız biz­le­ri, için­de

bu­lun­du­ğu­muz mü­kem­mel ve ku­surSu vurmamış sahralara,

Yağmur inen topraklara, Yeşeren şu ağaçlara Bir ustanın eli

değmiş. Işık saçan balıklara, Alev alev volkanlara, Yere düşen

yapraklara Bir ustanın eli değmiş.  

​

20 suz ev­re­ni, uza­yı, Gü­ne­ş’i, yıl­dız­la­rı, yer­yü­zün­de­ki bü­tün can­lı­la­rı ya­ra­tan bir var­lık ol­ma­lı, dü­şün­cesi­ne ulaş­tı­rı­yor. Biz­ler bu var­lı­ğın “Al­lah” ol­du­ğu­nu bi­li­yor ve ona ina­nı­yo­ruz. Çün­kü Al­lah inan­cı in­sa­nın do­ğa­sın­da var­dır. Na­sıl ki gör­dü­ğü­müz her eser­de onu ya­pan bi­ri­si­nin ol­ma­sı ge­rek­ti­ği­ni düşünüyorsak; gök­le­rin, ye­rin, bit­ki­le­rin, hay­van­la­rın, uza­yın, yıl­dız­la­rın kı­sa­ca bü­tün ev­re­nin bir ya­ra­tı­cı­sı ol­du­ğu­na da inan­ma­lı­yız, Kur’an’da her şeyi Allah’ın yaratmasıyla ilgili, “Gökleri ve yeri yerli yerince yarattı. Sizi şekillendirdi ve şeklinizi de güzel yaptı...”(10) buyrulur, de­di. Doğadaki canlı ve cansız tüm varlıkları yaratan Allah’tır.

Ben:

— Dedeciğim, be­nim bir ağa­cım var. Onun bü­yü­me­si için elim­den ge­le­ni ya­pı­yo­rum. Ben bunla­rı ya­par­ken şu­nun far­kın­da­yım. Bü­tün can­lı­la­rı ol­du­ğu gi­bi be­nim kü­çük ağa­cı­mı da yaratan ve ona ha­yat ve­ren Al­lah’tır. Ben sa­de­ce onun bü­yü­ye­bil­me­si için uy­gun bir or­tam sağ­lı­yor ve bü­yü­yüp gü­zel bir ağaç ol­ma­sı için dua edi­yo­rum, dedim. (10) Teğabun suresi, 3. ayet. Ağaçlar doğayı güzelleştiren, büyüyüp gelişmeleri için sevgiyle bakıma ihtiyaç duyan varlıklardır. 21

Dedem:

— Çok gü­zel bir ör­nek ver­din, Murat. Se­nin de söy­le­di­ğin gi­bi bizler ya­rat­ma gü­cü­ne sa­hip de­ği­liz. Biz­le­rin yap­tı­ğı se­nin ağa­cın­da uy­gu­la­dı­ğın gi­bi var olan şey­ler üze­rin­de ye­ni şey­ler üret­meye ça­lış­mak­tır. Her şe­yi yok­tan var eden ve ya­ra­tan ise sa­de­ce Al­lah’tır. Al­lah’ın her şe­yi ya­rat­ma­sı sı­fa­tı­na “tek­vin” de­nir.

Ben de:

— De­de­ci­ğim, ne­den Al­lah’ın iki de­ğil de bir ta­ne ol­ma­sı ge­re­ki­yor, de­dim.

De­dem:

— Gü­zel bir so­ru Mu­rat, istersen senin bu so­ru­na Kur’an’dan bir ce­vap bu­la­lım. Kur’an-ı Ke­rim’de Al­lah, “Eğer yer­de ve gök­te Al­lah’tan baş­ka tan­rı­lar bu­lun­say­dı, yer ve gök (bun­la­rın ni­za­mı) ke­sin­lik­le bo­zu­lup git­miş­ti...” (11) bu­yur­mak­ta­dır. – Şim­di sen söy­le ba­ka­lım, eğer oku­lu­nuz­da iki ta­ne mü­dür bu­lun­say­dı ne­ler olur­du sen­ce, di­ye sor­du.

Ben:

— Her­hâl­de ka­rı­şık­lık olur­du. de­de­ci­ğim. Her iki mü­dür de fark­lı şey­ler is­te­ye­bi­le­ce­ği için in­sanlar ki­min sö­zü­nü din­le­ye­cek­le­ri­ni bi­le­mez­ler­di, di­ye ya­nıt­la­dım.

De­dem:

— Evet, doğ­ru söy­le­din. Bu açık­la­man so­ru­na da bir ce­vap ol­du, de­di.

​

​

Ben:

— Dedeciğim kafama takılan başka bir soru da, Allah neye benziyor, diye sordum.

Dedem:

– Evet, çocuğum, bazen aklımıza, Al­lah’ın ne­ye ben­ze­di­ğiy­le il­gi­li so­ru­lar gel­miş­tir. İn­san­lar ba­zı şey­le­ri an­la­ya­bil­mek için ko­nu­lar ara­sın­da ben­zer­lik­ler kur­ma ih­ti­ya­cı his­se­der­ler. Ör­ne­ğin, ço­ğu za­man bi­ri­si­ni baş­ka bi­ri­ne ben­ze­ti­riz. Bir in­sa­nı gö­rüp de bir ar­ka­da­şı­mı­za ve­ya bir ak­ra­ba­mı­za ben­zet­ti­ği­miz ol­muş­tur. Biz­ler ya­ni Al­lah’ın ya­rat­tı­ğı var­lık­lar ara­sın­da ben­zer­lik­ler bu­lu­na­bi­lir. Ama Al­lah için böy­le bir şey söz ko­nu­su ola­maz. Onun eşi ve benzeri yoktur.

Çün­kü o Ya­ra­dan­’dır.

Ya­rat­tı­ğı var­lık­la­ra benze­me­si dü­şü­nü­le­mez. Al­la­h’ın ya­ra­tıl­mış var­lık­la­ra ben­ze­me­me­si sı­fa­tı­na “Mu­ha­le­fe­tün­li’l-Ha­va­dis” adı ve­ri­lir. Bil­gi ve öğ­ren­me dü­ze­yi sı­nır­lı olan biz­le­rin, her şe­yi ya­ra­tan Al­lah gi­bi son­suz bir var­lı­ğı kav­ra­ya­bil­me­miz müm­kün de­ğil­dir. Biz­ler sa­de­ce ona iman ede­riz. Kur’an-ı Ke­rim’de, “O, gök­le­ri ve ye­ri yok­tan ya­ra­tan­dır. Si­ze ken­di­niz­den eş­ler, hay­van­lardan da (ken­di­le­ri­ne) eş­ler ya­rat­mış­tır. Bu su­ret­le ço­ğal­ma­nı­zı sağ­la­mış­tır. Onun ben­ze­ri hiç­bir şey yok­tur. O işi­ten­dir, gö­ren­dir.”(12) buyrularak Allah’’ın eşi ve benzeri olmadığı bildirilmiştir. Bu ayette ifade edildiği gibi Al­lah’ın bir­çok sı­fa­tı ol­du­ğu­nu Kur’an biz­le­re ha­ber ver­mek­te­dir. Al­lah’ın işit­me­si, bil­me­si ve gör­me­si bu sı­fat­la­rın en önem­li­le­rin­den­dir.

 

 Allahın sıfatlarından işit­mek, bil­mek ve gör­mek gi­bi özel­lik­le­rin ilk ba­kış­ta in­san­lar­da ol­du­ğu dü­şü­nül­se de du­rum böy­le de­ğil­dir. Çün­kü her şe­yi yok­tan var eden Al­lah’ın in­san­lar gi­bi duy­mak için ku­la­ğa, bil­mek için öğ­ren­me­ye ve gör­mek için göz­le­re ih­ti­ya­cı yok­tur. O, her şe­yi du­yar, her şe­yi bi­lir ve her şe­yi gö­rür. Al­lah’ın her şe­yi işit­me­si sı­fa­tı­na “se­mi”, her şe­yi bil­me­si sı­fa­tı­na “ilim”, her şe­yi gör­me­si sı­fa­tı­na da “ba­sar” de­nir. Onun bu özel­lik­le­riy­le il­gi­li bir sı­nır da söz ko­nu­su de­ğil­dir.

 

(12) Şûrâ suresi, 11. ayet.

​

Kur’an’da bu ko­nuy­la il­gi­li şöy­le buy­ru­lur: “...Şüp­he­siz Al­lah (her şe­yi) işi­tir ve (her şe­yi) bi­lir.”(13) “De ki: İçi­niz­de­ki­le­ri giz­le­se­niz de açı­ğa vur­sa­nız da Al­lah onu bi­lir. Gök­ler­de ve yer­de olan­ları da bi­lir. Al­lah her şe­ye ka­dir­dir.”(14)

​

Al­lah’ın her şe­ye gü­cü­nün yet­me­si onun en önem­li sı­fat­la­rın­dan bi­ri­si­dir. Al­lah’ın gü­cü ve kudre­ti, son­suz ve sı­nır­sız­dır. Onun gü­cü­nün yet­me­ye­ce­ği hiç­bir şey yok­tur. O, mut­lak güç sa­hi­bi­dir; “kud­ret”, Al­lah’ın her şe­ye güç ye­tir­me­si sı­fa­tı­dır. Çev­re­mi­ze dik­kat­li bir şe­kil­de bak­tı­ğı­mız­da, Al­lah’ın her şe­ye gü­cü­nün yet­ti­ği­ni ko­lay­lık­la fark ede­riz. Ev­ren­de­ki dü­zen ve den­ge, bu­nun en gü­zel ka­nı­tı­dır. Dün­ya’­nın Gü­ne­ş’in et­ra­fın­da dön­mesi, ge­ce ile gün­dü­zün bir­bi­ri­ni iz­le­me­si, ge­ze­gen­le­rin bir­bi­ri­ne çarp­ma­dan bel­li bir yö­rün­ge ta­kip et­me­le­ri, Gü­neş’in do­ğu­dan do­ğup ba­tı­dan bat­ma­sı bu mü­kem­mel den­ge ve dü­ze­ne ör­nek ola­rak ve­ri­le­bi­lir. Ay­rı­ca tabiatta gör­dü­ğü­müz çe­şit­li bit­ki ve hay­van tür­le­ri; ay­nı top­rak­ta, ay­nı su ile bes­le­nen bit­ki­le­rin ver­dik­le­ri bir­bir­le­rin­den fark­lı çe­şit çe­şit mey­ve­ler ve da­ha bir­çok ör­nek Al­lah’ın her şe­ye gü­cü­nün yet­ti­ği­ni açık bir şe­kil­de or­ta­ya koy­mak­ta­dır.

​

Kur’an-ı Ke­rim’de Al­lah’ın güç ve kud­re­ti­ni an­la­tan pek çok ayet var­dır.

Bun­lar­dan bi­ri de şöyle­dir:(15)

“Göklerin, yerin ve içlerindeki herşeyin mülkiyeti Allah’ındır, O, herşeye hakkıyla kâdirdir.

 

(15) Oğ­lum, in­san, ken­di­si­ne ver­di­ği bü­tün bu ni­met­ler­den do­la­yı her şe­ye gü­cü ye­ten, biz­le­ri ya­ratan ve ya­şa­tan Al­lah’a te­şek­kür et­me­li ve her şe­yi on­dan is­te­me­li­dir. Onun pey­gam­ber­ler ara­cı­lı­ğıyla biz­le­re ilet­ti­ği emir­ler doğ­rul­tu­sun­da bir ha­yat sür­me­ye ça­lış­ma­lı­dır.

 

An­lat­tı­ğı bil­gi­ler­le ka­fam­da­ki so­ru­la­rı çöz­dü­ğü için dedeme te­şek­kür et­tim. Al­lah’ın var­lı­ğı ve bir­li­ği ile il­gi­li çok şey öğ­ren­mek be­ni mut­lu et­ti.

​

​

​

​

​

                                                                                                YARATAN TEKTİR

​

​

​

​

​

​

​